ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΑ

ΝΙΚΟΣ ΑΣΑΝΣΕΡΙΤΗΣ

Στο Βασίλη Τσακατίκα, βιγλάτορα απροσμάχητον
 

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΑ

          Παλιές ιστορίες, θα μου πεις. Ξεχασμένες... Τις βγάζω, όμως, εγώ στην επιφάνεια. Για ένα σπουδαίο λόγο. Για μια λεξούλα, δηλαδή. Τι λέω; Για έναν και μόνο φθόγγο!

          Μα τόσο γλαφυρόν! Τόσο εύγλωττον! Κι αποκαλυπτικόν. Κι αϊδιον... 

ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ

          Όλυμπος  Αυγουστιάτικος  και χαμογελαστός. Στο  φαράγγι  της Πυθίας,  ψηλά.  Κει π' αρχινάει το σκεπαστό τ' αυλάκι.  Σέρνεται πέρα, εκατοντάδες μέτρα, κουβαλώντας κάτω από την πλακόστρωση το νεράκι της παρακείμενης δεξαμενής.

          Κάποιος κύριος, αξύριγος, εξοπλισμένος μ’ ένα κορδόνι που καταλήγει σε μια κοτζάμ σφυρίχτρα στο τσεπάκι του, φυλάει τη δεξαμενή, μη γλιστρήσει κάνας επισκέπτης. Φτάνοντας, οι γυναίκες τον χαιρετούν. Ο μπάρμπας τον προσπερνά αμίλητος και πιάνει να κατηφορίζει προκλητικά στα γλιστερά βραχάκια,  κατά  το φράχτη   της  νερομάζωξης.  Ο  φύλαξ  αμολάει   χρησμό: 

          -Η  διάβασ' απαγουρεύετ’!

          Ο  μπάρμπας  κάνει τον κουφό... Σεργιανάει λίγα μέτρα πα' στο φράχτη    -αγωνία εκείνες!- ώσπου ο φύλαξ, καθιστός, βγάν' τη σφυρίχτρα. Σουράει αιφνιδιαστικά...

          Ο μπάρμπας -αταλάντευτος, ευτυχώς- φτάνει στην άκρη. Σύζυγος κι ανιψιά, με γουρλωμένα μάτια, παραμιλούν και λένε:

           - Καλέ! Τρελάθηκες;

           -Ασ' τονε! Πού θα πάει; Ιδώ θα' ρθεί!, τις ησυχάζει η Εξουσία.

          O μπάρμπας  ρίχνει  μια  ματιά  στη  λιμνούλα,  μπροστά  του -«Καλά!»-  και το  κόβει κατά το σόϊ. Θριαμβευτής  κι αδιάφορος! Ο φύλαξ τον καρτεράει σιωπηλός.

          Ανεβαίνει τα βραχάκια ο μπάρμπας και καταλήγει ανάμεσό τους. Γυρνάει στον αξύριστο:

           -Εσύ; Εδώ είσ', εσύ;

           -Ναι.

           -Μμ... 

ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ

          Κεραμεικός τον Αύγουστο.  Στο  μουσείο  μέσα. Η Φρόσω,  βέρα  Ελληνίς, φωτογραφίζει αμέριμνη χρυσά κτερίσματα. Σαραντάρα φύλαξ προκύπτει  και παραπλανημένη  απ’  τα  βαμμένα κόκκινα μαλλιά την επιτιμά στη  γλώσσα  της διπλωματίας:

          -Νο φλας!

          Η δικιά μας αρπάζεται ενστικτωδώς από την εντύπωση ιθαγένειας αλλοδαπής και την ανεμίζει πονηρά:

         -Νο;

         -Νο!  Απαγορεύεται!  επιμένει η φανατικά  ελληνόγλωσση Κερβερίνα.

          Κι η Φρόσω, με σατανική ετοιμότητα και με αριστοκρατική καταδεκτικότητα εξαντλεί αστραπιαία το ξενόγλωσσο λεξιλόγιό της:

          -Α...

          Άει! Ρωμιοσύνη, αθάνατη!