Νέα Θέματα Forum

2 Σχόλια

Καταδικαστική απόφαση

17/04/2018 - 18:41

3 Σχόλια

Μικροδιαφορές - τιμολόγια

17/04/2018 - 17:07

3 Σχόλια

ΓΑΜΟΣ ΑΛΛΟΔΑΠΟΎ ΜΕ ΕΛΛΗΝΊΔΑ

17/04/2018 - 12:31

Νέες Απαντήσεις Forum

2 Σχόλια

καθαρογραφή απόφασης

18/12/2022 - 23:02

1 Σχόλιο

ανταλλαγή-ουρίτσες

18/12/2022 - 23:01

8 Σχόλια

παραιτηση απο δικογραφο με την ασκηση νεας αγωγης

16/05/2022 - 12:59

11 Σχόλια

ΔΙΑΘΗΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ

08/05/2022 - 20:04

Τ.Ν.Π. Δ.Σ.Α.

Επίκαιρη Νομοθεσία » Επίκαιρη Νομολογία »

Φόρος Τιμής

ΝΙΚΟΣ ΑΣΑΝΣΕΡΙΤΗΣ

ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ

Είναι, λέω, ένας στους πολλούς που ξεχωρίζει όλος κι όλος - ένας εκπαιδευτικός, ένας δικαστής ανάμεσα στους ομότεχνους' ένας πελάτης μέσα στους ομοιοπαθείς. Ο εκπαιδευτικός, ο δικαστής, σα λειτουργοί που είναι, ξεχωρίζουν για τις γνώσεις, για την ακεραιότητα, για την εργατικότητα, για την αυτοπειθαρχία, για το αίσθημα της αυτοθυσίας που τους στολίζει. Ο πελάτης σε τι μπορεί να διακριθεί' αυτός που στο κάτω - κάτω σ' εμπιστεύεται όχι για να σου δώσει άλλο τίποτα πέρα απ' το χρήμα του, παρά για ν' απολαύσει την πραμάτεια ή τις υπηρεσίες σου; Κι όμως, υπάρχουν πελάτες που σου αποσπούν το σεβασμό, σαν τον εκλεκτό εκείνο δικαστή, σαν το φωτισμένον εκπαιδευτικό. Είν' εκείνοι που κουβαλάνε, σαν τους αληθινούς λειτουργούς, το θείο προικιό, τη ρωμέικη σφραγίδα: το μεράκι.

Με σεβασμό κι εγώ φέρνω στο νου μου κείνη τη μορφή. Κρίμα που το φάκελό της μου τον γύρεψε σαν τέλειωσεν η υπόθεσή της αφήνοντάς μου μοναχά ένα φωτοαντίγραφο από την αγωγή της.

Φρονούσε πως είχε αδικηθεί από το ΙΚΑ, και σταθερά, λιτά, μ' αξιοπρέπεια επέμενε να βρει το δίκιο της, παρόλο που το όφελος το οικονομικό δε θα 'ταν και σπουδαίο.' Ο,τι χαρτιά της ζήτησα κι όσες πληροφορίες, με συνέπεια και νοικοκυρεμένα μου τα προμήθεψε, μαζί και τα έξοδά μου. Περίμενε με αυτοπεποίθηση τη δικαστική κρίση, κι όταν αυτή ήρθε -ήταν ευνοϊκή- πάλι δεν έχασε την αξιοπρέπειά της' τράβηξε στους αρμόδιους για να τη δικαιώσουν. Σε κείνους δεν καλοφάνηκε η νίκη της -το δημοσιο-υπαλληλικό το πνεύμα, βλέπεις!- κι επιχείρησαν να διαμαρτυρηθούν και να τηνε μπερδέψουν. Με σιγουριά, με ευγένεια, σταθερά και με αξιοπρέπεια τους αντιμετώπισε' ζήτησε τη συμπαράστασή μου, χωρίς αλαλαγμούς και δίχως πανικό. Η αθόρυβη συνταξιούχισσα του ΙΚΑ αναδεικνυόταν σε πολίτη πρώτης κατηγορίας, σε πρότυπο άξιο να το μιμηθείς.

Είχε, βέβαια, γεννηθεί στο εξωτερικό -το βλέπω στην αγωγή της και τ' αναθυμάμαι- στο Γαλάζιον της Ρουμανίας. Σ' εκείνη την ποταμίσια πολιτεία με την ακμαία ελληνική παροικία η ρωμιοπούλα βαφτίστηκε Αλεξάνδρα, έβγαλε το ελληνικό γυμνάσιο, εργάστηκε, έζησε, μεγάλωσε κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου πήρε των ομματιών της και τράβηξε για την πατρίδα της καρδιάς της. Ζούσε τώρα στην Αθήνα σ' ένα μικρό διαμέρισμα, στα "Ρουμάνικα" του Καρρέα, στο συνοικισμό με τις προσφυγικές πολυκατοικίες στη βορεινή πλαγιά του Υμηττού. Ο πατέρας της, ο Σωτήρης, ποιος ξέρει πόσω χρονώ να 'χε ξενιτευτεί και σε ποιον τόπο τελικά να πλήρωσε το κοινόν χρέος. 'Ομως, τον τόπο της καταγωγής του τον έμαθα ανέλπιστα, από κάποιο μικρόσχημο χαριτωμένο περιοδικάκι: την "Καλουτά μας".

Μια ιστορία ολόκληρη το πώς συναπαντήθηκα με το πάλλευκο αυτό έντυπο στο σύδεντρο χωριό του, την Καλουτά του Ζαγοριού, δέκα οχτώ ολόκληρα χιλιόμετρα μακριά από τον κοντινότερο ασφαλτόδρομο του νομού Ιωαννίνων. Λοιπόν, μέσ' από τα συγκινημένα αναθυμήματα και τις φωτογραφίες του καλού περιοδικού, καθώς τα συγκεντρώνω και τα ταξινομώ -ένας μελετητής εγώ του ποτέ Χριστόδουλου Κονομάτη και Καλουτάτης αυτοχειροτόνητος- ανακάλυψα πως το ένα πέμπτο, πες, από τα τέκνα της Καλουτάς μοιράστηκαν κατά καιρούς το επώνυμο της πελάτισσάς μου: της Αλεξάνδρας Σωτηρίου Τενοπούλου.

'Οσο κρατούσε η υπόθεσή της αγνοούσα την ύπαρξη του ιστορικού ζαγορήσιου χωριού της, που στην Τουρκοκρατία γέννησε ένα διαφωτιστή -της ομάδας του μεγάλου Βηλαρά- το Χριστόδουλο Κονομάτη και σήμερα διεκδικεί ένα διάσημο βιολιστή, το βιρτουόζο Τάτση Αποστολίδη. Ούτε διανοήθηκα τότε να μάθω αν η ρωμιά της διασποράς είχε επαφή με τους συμπατριώτες της’ αυτούς που τις φωτογραφίες των εξευρωπαϊσμένων φυσιογνωμιών τους τις αποθησαύρισα από την «Καλουτά μας» σ’ ένα μου λεύκωμα με τίτλο "Οι αστοί των βράχων". Ωστόσο, μόνο μια Καλουτάτικη ψυχή, θαρρώ, θ' αξιωνόταν να προσφέρει στο δικηγόρο της ένα φωτεινό οδηγό συμπυκνωμένον σ' ένα τόσο δα μικρό χειρόγραφο χαρτάκι, σαν αυτό που η εύστοχη Αλεξάνδρα Τενοπούλου σκέφτηκε να μου εμπιστευτεί, εδώ και δέκα οχτώ χρόνια, για να με προστατεύει μια ζωή σα φυλαχτό από πειρασμούς κι αδυναμίες:

"Ο Γάλλος δικηγόρος Λασώ [1818-1887], κι όταν έφτασε στη μεγάλη δόξα, μελετούσε εξονυχιστικά τις υποθέσεις που ανελάμβανε και μιλούσε με πάθος υπέρ των πελατών του, έτσι που κάθε αγόρευσίς του να είναι σωστό αριστούργημα. Οι φίλοι του που έβλεπαν να κινδυνεύει η εύθραυστη υγεία του απ' αυτήν την ευσυνειδησία του, του είπαν μια φορά: "'Οταν κανείς λέγεται Λασώ, μπορεί πλέον να αγορεύει πιο σύντομα και με ολιγότερη θερμότητα". Κι ο μεγάλος ρήτωρ απήντησεν: "Εκείνην την ιερή ώρα δε λέγομαι Λασώ’ λέγομαι ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΙΣ!".

Είναι μερικοί πελάτες που σου ανοίγουνε ορίζοντες καμιά φορά. Θα 'ταν αδιανόητο να τους ξεχάσεις.

Βριλήσσια, 7-1-96

ΣΗΜ. Κοίτα τώρα! Στις 31.1.97, τελείως αναπάντεχα εμφανίστηκε στο γραφείο μου η ... Αλεξάνδρα Τενοπούλου! Με όλα της τα χρόνια. 'Ηρθε για μια καινούργια υποθεσούλα. Πανηγύρισα. Την επιδείκνυα στους συνεργάτες και τους φίλους σαν εύρημα απ' τα σπάνια κι ανέλπιστα. Η ζωή καμιά φορά!...

Βριλήσσια, 1.2.97

Έντεχνος Λόγος