Η Λυδία Λίθος

[i]ΝΙΚΟΣ ΑΣΑΝΣΕΡΙΤΗΣ[/i]

[center][size=14][b]Η ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ[/b][/size][/center]

[i][right]Στη Γεωργία Σεραϊδάρη. Τιμής ένεκεν.[/right][/i]

         [size=12]Μαζεμένοι 'κεί που η εξωτερική στοά σκοντάφτει στο μεγάλο χτίριο της γωνιάς, στοιχειωδώς προφυλαγμένοι από τον ξαφνικό βοριά που ξύριζε το πεζοδρόμιο, καμπουριασμένοι πάνω στα όργανά τους, μισή ντουζίνα ασιάτες μουσικοί βασάνιζαν τουρτουρίζοντας κάποιες ρούσικες μελωδίες. Ακροβολισμένα στην εσοχή του πεζοδρόμιου δυο πατριωτάκια τους, ταρακουνώντας ρυθμικά ένα τάσι το καθένα, ματιάζαν τους περαστικούς, φυλλομετρώντας τες καρδιές τους, μπας και περσέψει κάνα ευρώ για την ορχήστρα.

         Πέντε ολάκερες ώρες στα ματωμένα χέρια του οδοντογιατρού, είχα μπαϊλντίσει πια. Ξεπορτίζοντας στην αφιλόξενη αγκαλιά της πολικής Αθήνας άρχιζα να νιώθω το κενό της οδοντοφυίας μου να διαμαρτύρεται επώδυνα. Καθώς κατέβαινα την Ιπποκράτους, δυο βήματα απ' την Πανεπιστημίου, οι σκουρόχρωμοι κιθαρωδοί που χοροπηδούσαν απ' το κρύο με απέσπασαν βιαίως από τη θλιβερή μου ενδοσκόπηση. Έχωσα το χέρι στο παντελόνι, σβέρκωσα τα δυο εναπομείναντα, διάλεξα το πιο μεγάλο κι έτσι στα γρήγορα το τέντωσα να τ' απολαύσουν οι μουσοτραφείς Πακιστανοί. Προσπερνώντας τον πρώτο ακρίτα ακούμπησα θριαμβευτικά το απρόσμενο ευρωκόσαρο στο τρεμουλιαστό του τάσι κι είδα την κουστωδία να μ' ευχαριστεί με υποκλίσεις αλλεπάλληλες. Έκανα τρία-τέσσερα ακόμη βήματα, χαμογελαστός μπρος στη χαρά τους, ως τον δεύτερο ταμία, που αστραπιαία έσπευσε να με υποδεχτεί, τείνοντας το δικό του τάσι, με τη σειρά του και αυτός, ο αθεόφοβος...

         [i]-Ε, άσε μου κάτι και για το μετρό![/i] του 'κανα στα ρωμέικα και τον προσπέρασα μέσα στη γενική πια θυμηδία της κομπανίας.

         Ετούτη 'δω η λεωφόρος έχει καταντήσει αυλή των θαυμάτων. Πρωί, μεσημέρι και βράδι αλλόφυλοι κι αλλόδοξοι επαίτες επιχειρούν οργανωμένες επιθέσεις στο παρασυμπαθητικό της πεζοπόρας τάξης των γραβατωμένων βιοπαλαιστών. Τα πόστα, σε εικοσάμετρες αποστάσεις μεταξύ τους, τα επανδρώνουν συστηματικά συγκεκριμένες φυσιογνωμίες, οικείες λίγο ως πολύ στους διερχόμενους, εξοπλισμένες άλλες με αναπηρίες εξώφθαλμες, άλλες με μικρά παιδιά, άλλες με ζωηρά σταυροκοπήματα, άλλες με άλλα ευφάνταστα ευρήματα της ανέχειας, του πανικού και της απελπισίας. Ο νεορωμιός προσπερνώντας αντιδρά κατά το μέσα του. Ετούτος πεισμωμένος που 'βγαλαν μικρά παιδάκια μέσ' στο κρύο^. ο άλλος προσηλωμένος στις δουλειές του^. κάποιος αφήνοντας δειλά το οβολάκι του^. εκείνος θυμωμένος με την Πολιτεία^. ετούτος με τον εαυτό του... Κάθε είκοσι μέτρα και μια αυτόματη συσκευή γεννοβολάει ψυχογραφήματα. Ενωτισθήτωσαν οι ευαίσθητοι!

         Απέναντι απ' την Εθνική Βιβλιοθήκη, στα σκαλοπάτια του μεγάρου πλάι στο θέατρο, εντύπωση έκανε η χαρά των παιδιών της. Είτε ένα είτε δυο κάθε φορά, περιστρέφονταν ή κούρνιαζαν στην αγκαλιά μιας Σέρβας ήρεμα, ταϊσμένα και χαρούμενα. Εκείνη, μάνα στοργική, να χαιρετιέται με τους διαβάτες, ν' αλλάζει πού και πού μαζί τους κάποια κουβέντα, πάντα καθιστή, πάντα σχεδόν μ' ένα παιδάκι αγκαλιά. Πούλαγε χαρτομάντηλα. Δεν ενοχλούσε. Δε ζητιάνευε’ περίμενε. Με τα παιδιά της ν' ασχολιέται. Δε σε καταπίεζε με το βλέμμα, με τις φωνές ή με σκιρτήματα.

         Και, να τώρα που κλαίει... Κλάμα βουβό, μ' ένα παιδάκι αγκαλιά, που αυτό δεν κλαίει^. την ατενίζει σιωπηλό. Σπαράζεις που τους βλέπεις. Τρεις μεστωμένοι πλησιάζουν^. δυο κύριοι και μια κυρία. Ταρακουνήθηκαν οι άντρες. Ο ένας ετοιμάζεται για να συνδράμει. Του πασάρει ο άλλος κάποιο μεγαλούτσικο χαρτονόμισμα:

         [i]- Δώσ' της κι αυτό...[/i]

         Η κυρία, μια κοντούλα εκεί, στέκεται ανήσυχη και τη ρωτάει τι τρέχει.

         [i]- Με φοβερίζει ο αστυνόμος... Θα μου το πάρει το παιδί και θα το βάλει σε ίδρυμα αν δε φύγω!!![/i]

         Κι άλλες γυναίκες καταφθάνουν. Στέκονται. Νέες οι περισσότερες. Στήνουν αυτί ν' αφουγκραστούν. Μία κοπέλα προσπερνά. Σε λίγο επιστρέφει. Αφήνει χαρτονόμισμα. Κι άλλη μια βγάζει και αφήνει, κι ύστερα χαϊδεύει φευγαλέα της ξένης μητερούλας τα μαλλιά. Συγκινημένες όλες. Η κοντούλα ζητάει σπασμωδικά στυλό από τους άντρες που τη συνοδεύουν. Σκίζει αναστατωμένη ένα φάκελο που βρίσκει μέσ’ στην τσάντα της και κάτι γράφει νευρικά. Μιλάει πεισματωμένα:

         [i]- Έλα να μ' εύρεις άμα σε πειράξουν. Είμαι δικηγόρος. Δε θα σ' το πάρουν το παιδί! Δικό σου θα ’ναι! [/i]

         Αποχωρεί με τους συνάδελφους. Ο ένας τους εκφράζει αμφιβολία:

         [i]- Μάλλον θα παίζει θέατρο...[/i]

         Τον διορθώνει: [i]«Όχι! Ήτανε πάντα πρόσχαρη! Καθημερνά τη βλέπω εγώ. Χαρά θεού με τα παιδιά! Μου είχε κάνει εντύπωση!»[/i]

         Καλόπιστος^. δεν επιμένει. Στην Πανεπιστημίου πια χωρίζουν. Η δικηγορίνα συνεχίζει το δρόμο με τον άλλον κύριο:

         [i]- Είδες; Ο φίλος μας δεν πίστεψε τη μάνα! [/i]

         [i]- Όλοι έχουμε ανασφάλειες …[/i]

         Κατεβαίνουνε την κυλιόμενη τη σκάλα του μετρό. Έτυχε να 'ν' μπροστά ο άντρας. Γυρνάει για ν’ αποχαιρετήσει τη δικηγορίνα. Τη βρίσκει βουρκωμένη:

         [i]- Να, συγκινήθηκα! Θα κλάψω...[/i]

         Ξάφνου του φάνηκε πολύ ψηλή. Η φωταψία, πίσω, την πλαισίωνε αδρά.

         [i]- Ενήργησες σα λειτουργός[/i], της κάνει.

         Και μεριάζει να περάσει, θαμπωμένος...

[right]Πρώτη Δημοσίευση στο www.eanda.gr [/right][/size]