Το Λάλον Γαλλόπουλον

[i]ΝΙΚΟΣ ΑΣΑΝΣΕΡΙΤΗΣ[/i]

[center][size=14][b]ΤΟ ΛΑΛΟΝ ΓΑΛΛΟΠΟΥΛΟΝ[/b][/size][/center]

         [size=12]Ενας κόκορας Γαλάτης, νταβραντισμένος και μαντρωμένος κάτ' απ' την αστρέχα [1] μιανής χαριτωμένης αγροικίας -δίρριχτη στέγη, σοφίτα, κουρτινίτσες και γλαστράκια- στην ανατολική Γαλλία, δεν άφηνε κάποιους γειτόνους του να κλείσουν μάτι. Τραβάνε, λοιπόν, κι εκείνοι μ' έναν αβοκάτο υπό μάλης στο τοπικό Μονομελές Πρωτοδικείο, του Σαρολλέ, και ζητάνε: 100 φράγκα χρηματική ποινή για κάθε μέρα που θα ξανακουστεί κοκόρου λάλημα στην επίδικη αστρέχα και 15.000 φράγκα αποζημίωση για την ηθική τους βλάβη απ' την αγρύπνια. Οι εναγόμενοι -το ζεύγος Γκεντ- αντενάγουν και γυρεύουνε 5.000 φράγκα, αυτοί, για τη δικιά τους βλάβη, που βρέθηκαν, λένε, αντιμέτωποι με μια καταχρηστική αγωγή κακών γειτόνων. Κοκόρι σε κεφαλοχώρι, υποστηρίζουν, ούτε άπρεπο είναι ούτε και τόσο ενοχλητικό που να 'χει [i]"βλάψει"[/i] το υπέρ- [i]"ευαίσθητο"[/i] πια ενάγον ζεύγος Ντελπούπ. Ο επιχώριος Πρωτοδίκης βαριακούει ίσως, πάντως εισακούει τους εναγομένους και τους δικαιώνει. Στις 20 Μαρτίου του '86 η αγωγή έχει κριθεί απορριπτέα...

         Έφεση το εμβρόντητο ζεύγος Ντελπούπ. Κοινοποιήσεις-συζήτηση- προτάσεις-προσθήκες-αντικρούσεις-αγωνία & ιδού: Το Εφετείο της Ντιζόν, παράλληλα με τους άλλους προβληματισμούς του, επιφορτίζεται να νομολογήσει και επί του θέματος. Ο πετεινός του σκανδάλου είχε εκμετρήσει το ζειν εδώ κι ένα χρόνο όταν, στις 2 Απριλίου του σωτήριου έτους 1987, ο διάδοχός του πληροφορήθηκε την τελεσίδικη έκβαση της δίκης. Επειδή όμως ούτε τα καθημερινά καθήκοντα του νέου ορνιθοβάτη ούτε και τα φτωχά του τα γαλλικά τού ’χαν επιτρέψει να συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο της έξωσης, διαβίωνε ανάγχωτος και υγιής, και συνεπώς λαλίστατος και λάβρος. Και το Εφετείον είπε και ελάλησεν:

         [i]«ΕΠΕΙΔΗ οι διάδικοι κατοικούν στις αντικριστές πλευρές της οδού Mελέ, σε μια γοητευτική κωμόπολη 876 ψυχών, στην καρδιά του Σαρολλέ.

         ΕΠΕΙΔΗ, σύμφωνα με τις φωτογραφίες που προσκομίστηκαν στη διαδικασία, ο ταραξίας πετεινός περιφέρεται σε μια σούδα, στη μεριά του ζεύγους Γκεντ, ανάμεσα σε δυο τοίχους που πιθανότατα διαμορφώνουν κοιλότητα αντιλάλου.

         ΕΠΕΙΔΗ το ζεύγος Ντελπούπ προσκομίζει σωρεία μαρτυρίες καθώς και εκθέσεις δικαστικού επιμελητή από τις οποίες προκύπτει πως τις πρωινές ώρες -αυτές που είθισται ν' αφιερώνονται στο ζωοδότη ύπνο- το πουλί του ζεύγους Γκεντ λαλεί ανά δέκα ή είκοσι δευτερόλεπτα, με συχνότητα, γενναιότητα και καρτερία που σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήταν αξιοθαύμαστες.

         ΕΠΕΙΔΗ οι ίδιοι αποδεικνύουν, με ιατρικά πιστοποιητικά, πως η κατάσταση αυτή διαταράσσει σοβαρά την υγεία τους.

         ΕΠΕΙΔΗ, αντίθετα από την εκτίμηση του πρωτοβάθμιου δικαστή, η ζημιογόνα διατάραξη ξεπερνά τα φυσιολογικά μειονεκτήματα της γειτνίασης, ακόμα και για μιαν αγροτική κωμόπολη.

         ΕΠΕΙΔΗ οι υπόλοιποι γειτόνοι που καταθέτουν πως δεν ενοχλούνται από τον κόκορα, λίγο ενδιαφέρονται για το θέμα, επειδή είτε βρέθηκαν διαφορετικά χωροθετημένοι είτε είναι ίσως προικισμένοι με μικρότερης ευαισθησίας ακοή, με ισχυρότερη νευρική ισορροπία ή και με χαρακτήρα ανεχτικότερον.

         ΕΠΕΙΔΗ δεν είναι βέβαιο πως η ανταγωγή του ζεύγους Γκεντ δεν είναι προϊόν κάποιας μοχθηρίας, αφού στη διάρκεια της πρωτοβάθμιας δίκης, αντί να θρηνήσουν την απώλεια του πρώτου κόκορά τους που βρέθηκε φαρμακωμένος, δεν βρήκαν τίποτα πιο επείγον απ' το να τον αντικαταστήσουν μ' έναν δεύτερο, λαλίστατον επίσης, σαν να μην είχανε άλλο σκοπό απ' το να διαιωνίσουν την αντιδικία.

         ΕΠΕΙΔΗ το Εφετείο οφείλει να διασφαλίσει στο ζεύγος Ντελπούπ, όσο γίνεται, την ηρεμία εκείνη που όταν δεν αντιμετωπίζεται με μοχθηρία συγκροτεί την ομορφιά της αγροτικής ζωής, χωρίς όμως και ν' αδιαφορήσει για την ύπαρξη ενός αθώου πλάσματος ούτε και να στερήσει το ζεύγος Γκεντ από μια συντροφιά που φαίνεται πως θα την αγαπά.

         ΕΠΕΙΔΗ η λύση του διλήμματος έγκειται στο ν' απομακρυνθεί ο πετεινός από το μέρος που κουρνιάζει, το οποίο και προσδίδει ένταση στο λάλημά του, και να διαταχθούν τ' αφεντικά του να τον εγκαταστήσουν στο πίσω μέρος του σπιτιού τους.

         ΕΠΕΙΔΗ, επί πλέον, πρέπει κανείς να ευελπιστεί πως εγκαταστημένο εκεί, σ' έναν περίγυρο φιλικότερο, το πτηνό δεν θα νιώθει πια την ανάγκη να εκφράζεται με τόση ζωηρότητα.

         ΕΠΕΙΔΗ κλπ κλπ

[center]ΓΙ' ΑΥΤΟ

-εξαφανίζοντας την εκκαλούμενη απόφαση-[/center]

         Διατάσσει το ζεύγος Γκεντ ν' αποσύρει τον κόκορά του από τη σούδα όπου βρίσκεται ως τώρα και να τον εγκαταστήσει στο πίσω μέρος του σπιτιού τους σε διάστημα 15 ημερών από την επίδοση της απόφασης, με την απειλή χρηματικής ποινής 100 γαλλικών φράγκων για κάθε μέρας αργοπορία,
         Υποχρεώνει το ζεύγος Γκεντ να πληρώσει στο ζεύγος Ντελπούπ το ποσό των 3.000 γαλλικών φράγκων ως αποζημίωση,

         Απορρίπτει το αίτημα αποζημιώσεως του ζεύγους Γκεντ

         Καταδικάζει το ζεύγος Γκεντ στα δικαστικά έξοδα και των δύο βαθμών.»[/i]

         Φέτος του Αγίου Γεωργίου, συμπληρωθήκαν δέκα ολόκληρα χρόνια από την αναγκαστική μεταστέγαση του ταραξία πετεινού των αταλάντευτα ορνιθόφιλων -αλλά όχι και φιλάνθρωπων τόσο- εναγομένων. Μπορούμε να φανταστούμε τη συνέχεια: Ο κόκορας θ' ανακηρύχτηκε μάρτυρας κι οι μαρτυρικοί γειτόνοι κοκορόμυαλοι στις καθημερινές συνδιαλέξεις των συχωριανών. Κάποια ζωόφιλη Ζωρζέτ θα ξεσπάθωσε κατά της ανθρώπινης αδιαλλαξίας και θα περιέλουσε ερήμην τους Ντελπούπ -άκου όνομα!- στην [i]"'Εβγα"[/i] της γειτονιάς. Πάνω στα ποτηράκια τους οι Σαρολλιανοί κρασοπατέρες θ' αστειευτήκαν κάμποσες φορές γύρω απ' το θέμα. Και, βέβαια, σήμερα που μιλάμε, οι Ντελπούπ θα καλημερίζονται απαρεγκλίτως με τους Γκεντ -ο πανδαμάτωρ θα 'χει απαλύνει σίγουρα τις εντυπώσεις' σαν τους θυμίσεις το περιστατικό θα χαμογελάνε όλοι τους κομμάτι πονηρά' το προσεγγίζον δρέπανον θα τους έχει νουθετήσει τελικά πως [i]"ολα είναι ένα ψέμμα, μιαν ανάσα, μια πνοή"[/i], και πάει λέγοντας.

         Η ελπίδα μας, ωστόσο, είναι πως εκείνος ο [i]"φοιτητής Χρίστος Χριστόπουλος"[/i] που δημοσίεψε σε μετάφραση την εφετειακή απόφαση- εμείς εδώ τη διασκευάσαμε κατά το ύφος και την εμπειρία μας ως, φευ, αρχαιότεροί του- στο φιλόξενο [i]"Αρχείο Νομολογίας"[/i] του 1990 [i][σελ. 72 επ.][/i] θα 'χει προκρίνει τελικά να γίνει, ο ίδιος, Δικαστής. Η αξιομνημόνευτη ευαισθησία του τον οδήγησε να ξεχωρίσει τη μερακλίδικη απόφαση, να την περάσει στο νομικό μας τύπο και να τη σχολιάσει εύστοχα, παρατηρώντας: [i]"Το δικαστήριο ερευνώντας με λεπτότητα τη διαφορά καταφέρνει να εισέλθει στην ψυχικότητα των διαδίκων... Το δικαστήριο επέδειξε εκτός από αυστηρή εφαρμογή του νόμου, και γνώσεις και εφαρμογή κοινωνιολογίας και ψυχολογίας, αφού κατάφερε να εισχωρήσει στις προσωπικότητες των διαδίκων, να κατανοήσει τις συναφείς ανάγκες και τις επιμέρους ιδιαιτερότητες των κατοικούντων στην ίδια περιοχή...". [/i]Πόσο ευπρόσδεκτο αντίδοτο στην πανθομολογούμενη κρίση του πολιτισμού και της κοινωνικής συμβίωσής μας θ' αποτελέσουν οι Δικαστές που θα 'χουν τη φιλοτιμία να κατέρχονται στις ψυχές των διαδίκων και να προσυπογράφουν το υπέροχο εκείνο αξίωμα της ένδοξης Ντιζόν:

[center][b]"Tο Εφετείο οφείλει να διασφαλίσει το ζεύγος Ντελπούπ κλπ,
ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΚΑΙ Ν' ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ
ΕΝΟΣ ΑΘΩΟΥ ΠΛΑΣΜΑΤΟΣ".[/b][/center]

         Μιμούμενοι τους Γάλλους συναδέλφους τους θ' ασπαστούνε τους δικούς μας, κατά βάθος, τους προπάτορες, αφού: [i]"Αρεοπαγίτην, φονεύσαντα στρουθίον, όπερ ιέρακα φεύγον κατέπεσεν εν τω Αρείω Πάγω και εις τους κόλπους αυτού, απεκήρυξεν ο σύλλογος των Αρεοπαγιτών, ίνα μη εν αυτώ εδρεύωσιν άνθρωποι ασυμπαθείς και ανοικτίρμονες"[/i][2]. '
         Η, όπως θα το συνόψιζε στην απλοελληνική ο ερανιστής του παραθέματος, παλαιός Εισαγγελέας Παν. Δ. Ηλιάδης[3]:
[b][center]"Καρδιά με δίχως σπλάχνος
δεν κάνει για κριτής".[/center][/b][/size]

[right][i]Βριλήσσια, 8.5.97[/i][/right]

-------------------------------------------------------------
[i][b][size=12]ΣΗΜΕΙΩΣΟΥΛΕΣ[/size][/b]
[b]1.[/b] Αστρέχα, το κενό που δημιουργείται ανάμεσα στη στέγη και στην κορφή του τοίχου, η υδρορρόη της στέγης.
[b]2.[/b] Πάει να πει: Κάποιον Αρεοπαγίτη που 'πνιξε ένα σπουργιτάκι σαν χώθηκε στον κόρφο του την ώρα της συνεδρίασης για να γλυτώσει από γεράκι, το Σώμα των Αρεοπαγιτών τον έδιωξε, για να μη πιάνουνε την έδρα ανθρώποι άκαρδοι και δίχως έλεος.
[b]3.[/b] Παν. Δ. Ηλιάδης, Ο Δικανικός Λόγος, Αθήναι 1974, σελ. 113. Μετά το παράθεμα, από τον Ελλάδιον τον Γραμματικόν [βλ. Φωτίου Βιβλιοθήκη], συμπεραίνει: "Καρδία μη αισθανομένη την ευσπλαγχνίαν, δεν πρέπει να είναι κριτής της ζωής των άλλων". Πρσθ. Σταύρου Σταυρόπουλου, Αρεοπαγίτη Ε.Τ., Η σύγχρονη Ρητορική, Αθήνα 1978, σελ. 31.[/i]