O Μικρός Εσπερινός

          Τόσο μυαλό έχω και τώρα, στα ...ήντα μου! Το ίδιο όπως και τότε, στα 1958, που φοιτούσα κούτσα-κούτσα στο δεύτερο της Νομικής κι έπλεκα στίχους απαράδεχτους. Από τότε χρησιμοποιούσα την έμπνευση με ιδιοτέλεια:

«Βόηθα:  ό,τι μπούρδα μου κατέβει,

ό,τι άσχετο και ξάστερα στρυφνό

κι αν γράψω, να με κάνει να διαπρέψω

όταν θα «δίνω» το Διοικητικό...» 

          Φήμη σερνόταν πως ο βαθμολογητής συμβουλευότανε τη γάτα του. Ξαμόλαγε στο πάτωμά του τα γραφτά μας, κι όποια πατούσ’ εκείνη, εξασφαλίζανε τη «βάση». Γι’ αυτό και υποδείκνυα συγκεκριμένες μεθοδεύσεις στη φιλενάδα μου την Έμπνευση:

«Μόνο μια φώτιση -κι αυτήν όχι για μένα!-

καθώς εμέ μου πήρες τα μυαλά,

λύσε και του Καθηγητή τα φρένα,

και κάν’ τον να μου βάλ’  ένα εννιά!» 

          Είχα θάρρητα μαζί της. Από χρόνια. Το ’56, μόλις τέλειωσα το σκολειό, εκείνη μ’ έσπρωξε στη θάλασσα. Της Σαλαμίνας, ίσως. Πάντως, μέσα σε αλλόφυλο σαρκίον:

«Χάθηκε πια τ’ αδιάκοπο

 κι ορμητικό αγέρι’

ήρθε το καλοκαίρι.

Πάνω στη βάρκα ανέβηκες,

για πού κανείς δεν ξέρει....

Μου κούναγες το χέρι.

Σ’ έχασα κι έμεινα ορφανή

στης θάλασσας την άκρη’

με λύγισε το δάκρυ.

Μα να, το βράδι γύρισες’

σε είδα και με είδες!

«Πού ήσουνα;» σ’ αρώτησα.

«Εψάρευα μαρίδες!»» 

       Αφού σάρωσα τις μαρίδες και τις θάλασσες, πάτησα στέρεο έδαφος. Και γίνηκα πιο ερωτικός, και τολμηρότερος. Είχα τελειώσει  και το πρώτο της Νομικής -φθινόπωρο ’57. Κάποιο όραμα με ξάφνιασε. Ήταν καιρός. Και ξεσπάθωσα: 

«Είχα δυο μάτια όλο φωτιά

και στόμα πυρωμένο.

Είχα μαλλιά ολομέταξα

και φρύδι κεντημένο.

Είχα τη νιότη στέμμα μου

σκήπτρο την αντρειοσύνη,

μυαλό καθάριο κι ήρεμο

και στην καρδιά γαλήνη.

Μα, μια φορά σ’ αντίκρισα

κι έχασα τη λαλιά μου,

την ξενοιασιά της νιότης μου

και την κορμοστασιά μου.

Κι αναρωτιέμαι ο δύστυχος

στα πρόθυρα του Άδου:

«Είχες καμιά συγγένεια

με τη Βασιλειάδου;»» 

          Η έμπνευσή μου θύμιζε κείνον τον παλιο-ποιητή που άρχιζε τόσο ωραία:

«Ήταν τότε καλοκαίρι,

γειτονόπουλα τ’ ασκέρι

παίζαμε σ’ όλα τα μέρη’

Κολωνό ως Περιστέρι.

Σε ολάνθιστο παρτέρι

-τι κι αν ήταν λασπονέρι!-

πρωτοφίλησα τη Μαίρη

στη γωνία του μπαρμπέρη.»

Και, να δεις πώς κατέληγε ο αθεόφοβος:

«Είναι αυτό το καλοκαίρι’

κει που έπαιζε τ’ ασκέρι

περπατάω μ’ άλλο ταίρι,

πιο πιστό από τη Μαίρη.

‘Ενα «γαβ» μόνο προφέρει....

Είν’ ο Μούκης, το ξεφτέρι!»  

          Και για τους δυο μας είχε προονοήσει -ποιος;- ο Οράτιος! κι είχε χαράξει τούτους τους προφητικούς, αλήθεια, στίχους:

“Nos convivia, nos proelia virginum

sectis in invenes unguibus acrium

cantamus, vacui sive quid urimur,

non praeter solitum leves.” 

          Δε συμφωνείτε; Τους είχα, κι εγώ, μεταγλωττίσει προφητικά, από τα 1956, τότε που τους διδαχτήκαμε, στην ογδόη. Και να που τους μοιράζομαι στερνά-στερνά με το φίλο μου, τον παλιο-ποιητή και κολλητό του Μούκη:

“Πλούσια συμπόσια ψάλλω εγώ

και μάχες όπου κόρες

με νέους παίζουν ζωηρά,

-μα... με κομμένα νύχια!-

είτε στα δίχτυα του έρωτα

πιασμένος είμαι είτ’ όχι’

πάντα, κατά συνήθεια,

πρώτος στην ευθυμία!”

          Με βεβαιώνει ο παλαιός μου φίλος πως μετά τα εξήντα η ζωή κυλιέται σε παρτέρια μυρωμένα και γιορτάσιμα. Εμπρός κι εγώ! Μαζί του! Να την απολάψω! Βέβαια, με την πείρα όλων αυτών των δεκαετηρίδων που ζαλώθηκα’ με τη σοφία των αιώνων που αντίγραψα, ίσως κάτι και να ’χασα από την κάψα του πρωτόπειρου νεανίσκου. Μα, δεν πειράζει...

Αφήστε την Αννούλα να γκρινιάζει,

και την παρέα να ψευτο-γελά!

Όσο η καρδιά μου εδώ θα τρεμουλιάζει,

’γω θα παθιάζομαι, μ’ ονείρατα τρελά!

 9.1.99

Ντεμπούτο στη ζόρικη δεκαετία