Ο ΥΠΗΡΕΤΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΑΣΑΝΣΕΡΙΤΗΣ

Ο  ΥΠΗΡΕΤΗΣ

Τη δεύτερη χρονιά μας δίδαξαν Διοικητικό. Το δίκαιο που κυβερνάει τις σχέσεις ολωνών μας με το κράτος. Ο καθηγητής δεν ήταν απ’ τα φόβητρα. Αρκούσε να του γράψεις πολλές σελίδες, για να σε περάσει στις ασκήσεις που μας έδινε. Το ανέκδοτο είχε να πει πως έβαζε τη γάτα του να διασχίσει το δωμάτιο με κόλλες ξαπλωμένες, κι όποιες πατούσε, αυτές περνούσανε. Σπερμολογίες τώρα...

Ωστόσο, το βιβλίο -πολυσέλιδο- μας τα ’λεγε σταράτα. Εντύπωση μου ’κανε ένα δόγμα, λακωνικό και απερίφραστο:

«Ο δημόσιος υπάλληλος είναι υπηρέτης του πολίτου».

Μιλάμε για το 1957 - εποχή στενεμένη. Κι εν τούτοις...!

Κείνα τα χρόνια πληρώναμε για ν’ αποχτήσουμε συγγράμματα’ πληρώναμε και δίδαχτρα για τις σπουδές μας. Στο υπόγειο της Νομικής -ουρά ατέλειωτη- προσμέναμε ορθοί να ’ρθει η σειρά μας να πληρώσουμε, για να ’χουμε δικαίωμα να εξεταστούμε. Ώρες ολάκερες. Χωρίς εσπρέσο και τα ρέστα. Δεν είχανε ακόμα εφευρεθεί... Κι ούτε θ’ αντέχαμε τέτοιες κραιπάλες. Ένα εισιτήριο για το λεωφορείο, και πολύ μας...

Μπαϊλντισμένος υπέμενα, ανέμενα και πρόσμενα πίσω απ’ τις πλάτες των πρωινών. Ήρθε το μεσημέρι πια’ κόντευε να κλείσει το ερμητικό παραθυράκι του ταμία, πίσω απ’ τα κάγκελα που προστατεύανε τα έσοδα του Ιδρύματος και των σπουδών μας την τιμή. Τελειώνει ο προπορευόμενος κι αγγίζω επιτέλους το ιερόν κάγκελον κι εγώ, με ανακούφιση βαθιά.

-Κλείσαμε! Αύριο πάλι!»          αντηχεί βαριά η φωνάρα του μουστακαλή ταμία.

-Ακόμα μένουνε λίγα λεπτά! Πέντε ώρες περιμένω!» του ξεστομίζω εμβρόντητος.

-Είπαμε: «Αύριο!!!»,σπρώχνει τη μισητή την μπουκαπόρτα ο αδιάφθορος.

-Κύριε, «ο δημόσιος υπάλληλος είναι υπηρέτης του πολίτου!!!»

-Χα, χα, χα!!! Χα, ρα, χα, χά!!! τραντάχτηκε συθέμελα στο κούφωμα η πανεπιστημιακή θυρίς.

..... Αλλάζουν, όμως, οι καιροί! Του σημερνού πρωθυπουργού, που κίνησε να βάλει τάξη στο Δημόσιο, ο πάππος -ο συνονόματος:  ο Γεώργιος Παπανδρέου- αν δεν εξάλειψε τους ταμιακούς, κατάργησε τα δίδαχτρα ωστόσο. Και οι επιγενόμενοι γλιτώσαν την ουρά...

Αλλάξαμε κι εμείς: Και όψη αλλάξαμε κι ανάγκες. Μα, χαραχτήρα;... Τηλεφωνάω στην κατάλληλη τη Νομαρχία για να μου πουν ποιοι παθολόγοι κοντινοί  θα μ’ εξετάσουν, ν’ ανανεώσω κείνη την άδεια της οδήγησης. Το τηλέφωνο δεν απαντά.

Έχουνε κι άλλο. Ευτυχώς! Μα, ούτε και τούτο απαντά... Αφού πια σίτεψε, το ξαναπαίρνω και ιδού: μια γυναικεία φωνή ανταποκρίνεται αγριεμένη:

-Λέγετε!

-Χαίρετε. Έχετε την καλοσύνη να μου δώσετε το όνομα κάποιου παθολόγου για ανανέωση αδείας οδηγήσεως ...

-Πάρτε το 1500!

-Το 1500; Ευχαριστώ.

-Κλικ... Μπικ-μπικ-μπιιικ....

Με δυο τηλεφωνήματα, λοιπόν, γλιτώνεις ολάκερο ταξίδι που θα ’πρεπε να κάνεις ως τη Νομαρχία. Εμπρός, στο 1500!

Με περιμένει ο αυτόματος. Τεχνολογία! ...

-Υπουργείο Εσωτερικών... Αν θέλετε να βγάλετε ταυτότητα, πατήστε «1». Αν θέλετε να βγάλετε ειδική άδεια οδηγήσεως, πατήστε «2». Αν θέλετε να κάνετε καταγγελία στο ΣΕΒ, πατήστε «3». Αν θέλετε κάτι άλλο, περιμένετε.

Ας περιμένουμε λιγάκι. Αξίζει.

-Μπουμ. Αν χάσατε την ταυτότητά σας, προμηθευτείτε πιστοποιητικό από το Δήμο.

Δε με νοιάζει. Άλλο περιμένω...

-Μπουμ. Αν χάσατε την ταυτότητά σας, προμηθευτείτε πιστοποιητικό από το Δήμο.

Βρε, δε με νοιάζει αυτό!

-Μπουμ. Αν χάσατε την ταυτότητά σας, προμηθευτείτε πιστοποιητικό από το Δήμο.

Αμάν!

-Κλικ... Μπικ-μπικ-μπιιικ....

Τώρα;

Άειντε, ξανά...

-...Αν θέλετε να βγάλετε ταυτότητα, πατήστε «1». Αν θέλετε ...

Fortuna audaces! Ο τολμών, νικά! Ακούγεται φωνή νεανική. Κι ευγενική!!!

-Παρακαλώ, λέγετε!

-Σας παρακαλώ, θέλω γιατρό και τα λοιπά ...

-Για ποια περιοχή;

Του λέω.

-Αμέσως![παύση αμηχανίας] Δυστυχώς, δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω...

-Γιατίιι;

-Αυτή η Νομαρχία ειδικά είναι η μόνη που δε μας έστειλε πίνακα των γιατρών της...

-Μα αυτή ’ναι δα που μ’ έστειλε σ’  εσάς!

-Λυπούμεθα πολύ. Θέλετε κάτι άλλο; Ευχαριστούμε που μας καλέσατε...

Θεέ των Δημοσίων Υπηρεσιών, γιατί με τιμωρείς; Δεν ήμουν ευπροσήγορος; Δεν ήμουν ευπειθέστατος; Δεν ήμουν ευπρεπής; Πού μένει να στραφώ;

-Παιδί μου, άστες αυτές τις ρητορίες και φρόντισε για τα στερνά σου...

Σχηματίζω τον αριθμό του Κοιμητήριου και, ως εκ θαύματος, ένας αντρούκλας απαντάει:

-Λέγετε!

-Έχετε την καλοσύνη να μου δώσετε τον κωδικό ταχυδρομείου να σας ταχυδρομήσω κάτι;

-Τι θα ταχυδρομήσετε;

-Έχει σημασία;

-Πείτε μου, κύριε, τι θέλετε να μας ταχυδρομήσετε!

-Τι σημασία έχει αυτό;

-Θα μου πείτε, κύριε, τι θέλετε να μας ταχυδρομήσετε;

-Εσείς να μου πείτε, πώς σας λένε!

-Όχι! Εσείς να μου πείτε τι θα μας στείλετε!

-Όχι, εσείς να μου πείτε, πώς σας λένε!

-Όχι, εσείς να μου πείτε τι θα μας στείλετε!

-Μια μπόμπα, αλλά μικρής ισχύος, για να την τρίψετε στη μούρη σας...!!!

Ο αντρούκλας δεν απήντησε. Κατέβασε τ’ ακουστικό, όσο μπορούσε μαλακότερα κι έφυγε τρέχοντας κατά την τουαλέτα. Εγώ, με τα χαχανητά, γλίτωσα το εγκεφαλικό’ αναθάρρησα.

Μόνο που τώρα αναρωτιέμαι ανταριασμένος:

«Τι να σου κάνει κι ο Γιωργάκης, ο καημένος...!!!»