Φοιτητικές Παρατάξεις και Ελληνικό Πανεπιστήμιο

[b][size=14][center]Φοιτητικές Παρατάξεις και Ελληνικό Πανεπιστήμιο*[/center][/size]

[right]Του Αλεξάνδρου Απ. Μαντζούτσου[/right][/b]

Είναι κοινός τόπος ότι οι φοιτητικές παρατάξεις, οι οποίες δεν είναι στην πραγματικότητα ούτε φοιτητικές ούτε παρατάξεις, καθοδηγούνται από κατεστημένες κλειστές ομάδες συμφερόντων (κλίκες), οι οποίες αποτελούν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο το μακρύ χέρι των πολιτικών κομμάτων στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Η δράση τους εστιάζεται είτε στην διοργάνωση χορών, εκδρομών και πάρτι, είτε στην ενασχόληση με οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα που ενδιαφέρουν ως επί το πολύ το αντίστοιχο πολιτικό κόμμα και όχι τους φοιτητές ή το πανεπιστήμιο εν γένει.

Στις μέρες μας, οι φοιτητικές παρατάξεις έχουν εξελιχθεί σε αληθινή μάστιγα του ελληνικού πανεπιστημίου, σε κακοήθη καρκίνο που εξαπλώνεται ολοένα και περισσότερο, σε παρασιτικούς μύκητες που κατατρώγουν ό,τι έχει απομείνει από την ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση. Βαρείς χαρακτηρισμοί, οι οποίοι ανταποκρίνονται σε μία ακόμη βαρύτερη πραγματικότητα: τραπεζάκια που καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος από τους κοινόχρηστους χώρους, φυλλάδια διασκορπισμένα παντού, άπειρες αφίσες και αμέτρητα συνθήματα στους τοίχους, φθορές και σκουπίδια σε όλους τους χώρους του πανεπιστημίου. Συν τω χρόνω, οι φοιτητικές παρατάξεις μετέτρεψαν το ελληνικό πανεπιστήμιο σε αυτό ακριβώς που συνίσταται και η ιδεολογία τους, σε μία απέραντη χωματερή. Μία ολιγόλεπτη επίσκεψη π.χ. στους χώρους του νέου κτηρίου της Νομικής Σχολής Αθηνών είναι υπεραρκετή για να πεισθεί ακόμα και ο πιο δύσπιστος.

Κατά τα άλλα, η εκλογή των αρχών διοίκησης του ελληνικού πανεπιστημίου με καθολική ψηφοφορία ήταν αναμενόμενο ότι θα συναντούσε την αντίδραση των φοιτητικών παρατάξεων. Διότι, κατ’ αυτόν τον τρόπο μειώνεται δραστικά η συναλλακτική δυνατότητα των ηγεσιών των φοιτητικών παρατάξεων με τους καθηγητές που είναι υποψήφιοι για τις αντίστοιχες θέσεις. Αυτό συνεπάγεται ακολούθως την μείωση των προσωπικών ωφελειών που αποκομίζουν διάφορα μεγαλοστελέχη των φοιτητικών παρατάξεων, τα οποία ενδεχομένως να μην είναι πλέον σε θέση να παίρνουν πτυχίο χωρίς να ασχολούνται έστω στοιχειωδώς με τις σπουδές τους ούτε να εισάγονται σε μεταπτυχιακά προγράμματα κατά παράβαση κάθε έννοιας ισότητας και αξιοκρατίας, με αποτέλεσμα ο μετέπειτα διορισμός τους σε θέσεις μετακλητών εμμίσθων συμβούλων διαφόρων υπουργών, δηλαδή σε θέσεις στις οποίες επιβαρύνουν απλώς τον κρατικό προϋπολογισμό χωρίς να προσφέρουν απολύτως τίποτε, να αποτελεί πλέον ίσως την αποκλειστική τους ανταμοιβή για την πολυετή ενασχόλησή τους με τον φοιτητικό συνδικαλισμό.

Όσο για το πανεπιστημιακό άσυλο, ένας τέτοιος θεσμός στα πλαίσια ενός σύγχρονου φιλελεύθερου κράτους δικαίου, όχι μόνο δεν έχει λόγο ύπαρξης αλλά η ύπαρξή του εξυπηρετεί σχεδόν αποκλειστικά την συντήρηση του παρακράτους των φοιτητικών παρατάξεων μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο (εκτός αν αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξής του). Διότι, υπό το κράτος του πανεπιστημιακού ασύλου, η μοναδική δύναμη επιβολής εντός του πανεπιστημίου είναι οι στρατιές των μελών και των στελεχών που διαθέτουν οι φοιτητικές παρατάξεις, οι οποίες είναι κατ’ αυτόν τον τρόπο σε θέση να καταστρέφουν τις υποδομές του χωρίς να λογοδοτούν ποτέ και σε κανέναν, αφετέρου δε η αστυνομία δεν έχει πραγματική δυνατότητα επέμβασης ούτε καν όταν διαπράττονται σοβαρά αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου.

Η πρώην υπουργός Παιδείας, Μαριέττα Γιαννάκου, είναι ίσως η μόνη πολιτικός των τελευταίων ετών που απέδειξε έμπρακτα το ενδιαφέρον της για την εξυγίανση του ελληνικού πανεπιστημίου, ξεκινώντας μία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση η οποία κινήθηκε προς την σωστή κατεύθυνση και αποτέλεσε, αν μη τι άλλο, μία βάση για αυτά που πρέπει να γίνουν στο άμεσο μέλλον. Ωστόσο, υπό τις παρούσες συνθήκες, με υπουργό Παιδείας τον Ευριπίδη Στυλιανίδη, ο οποίος ήδη από την ανάληψη των καθηκόντων του έδωσε δείγματα αναπάντεχης συντηρητικής οπισθοδρόμησης, και λαμβάνοντας υπόψη το κυρίαρχο πολιτικό κλίμα της εποχής και τις πολιτικές ισορροπίες όπως διαμορφώνονται εντός της φιλελεύθερης παράταξης, μία ενδεχόμενη σοβαρή συνέχεια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης δεν φαίνεται να είναι για την ώρα εφικτή. Ειδικά όσον αφορά στις φοιτητικές παρατάξεις, εφόσον τα πολιτικά κόμματα δεν είναι διατεθειμένα να απαλλάξουν de iure το ελληνικό πανεπιστήμιο από αυτά τα παρακμιακά φαινόμενα, η μόνη λύση είναι η de facto αποδυνάμωσή τους και η καθολική απαξίωση των υπεύθυνων για αυτή την κατάσταση ηγετικών τους ομάδων από τους ίδιους τους φοιτητές.

-------------------------------------------------------
Το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό 'Πολιτικά & Κοινωνικά Θέματα', τ. 1626, 23-6-2008, σελ. 40-41.