Νέα Δημοκρατία - Σ. 24 και 117 παρ. 3 και 4

[center][size=14][b]Η Αιτιολογική Έκθεση στην Πρόταση της Νέας Δημοκρατίας
για την Αναθεώρηση των Άρθρων 24 και 117 παρ. 3 και 4 του Συντάγματος[/b][/size]*[/center]

[b]του Αλεξάνδρου Απ. Μαντζούτσου[/b]

Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση στην πρόταση της Νέας Δημοκρατίας για την αναθεώρηση των άρθρων 24 και 117 παρ. 3 και 4 του Συντάγματος, [i]«…τόσο πριν από το έτος 2001 όσο και μετά, η νομολογία, ερμηνεύοντας το άρθρο 24 σε συνδυασμό με το άρθρο 117 παράγραφος 3 και κάνοντας σημαντική προσπάθεια να περισώσει το δασικό πλούτο της Χώρας, είχε οδηγηθεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, σε ανελαστικές παραδοχές σε ό,τι αφορά τις δασικές εκτάσεις, που παραγνώριζαν πραγματικές καταστάσεις διαμορφωμένες εδώ και δεκαετίες, μην εξυπηρετώντας πάντοτε το δημόσιο συμφέρον με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και καταλήγοντας συχνά σε ανεπιεικείς λύσεις».[/i] Η ακύρωση, λοιπόν, παράνομων διοικητικών πράξεων και η κήρυξη από το Συμβούλιο της Επικρατείας διατάξεων νόμου ως αντισυνταγματικών θεωρούνται από την Νέα Δημοκρατία ως «ανελαστικές παραδοχές», «παραγνώριση των πραγματικών καταστάσεων» και «ανεπιεικείς λύσεις». Γιατί, όμως, το Συμβούλιο της Επικρατείας θα έπρεπε να είναι «επιεικές» όταν παραβιάζεται το Σύνταγμα και οι νόμοι που είναι σύμφωνοι με αυτό; Γιατί να είναι «ελαστικό» με την πολιτική εξουσία που, στο όνομα της εξυπηρέτησης των πάσης φύσεως ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων, δεν διστάζει να εγκρίνει την κατασκευή έργων χωρίς να λαμβάνονται ουσιωδώς υπόψη οι επιπτώσεις τους στο φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον της χώρας; Γιατί η προστασία της παγιωμένης παρανομίας να θεωρείται ότι εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και, ως εκ τούτου, να είναι προτιμότερη από την αποκατάσταση της νομιμότητας; Η μόνη «ανεπιεικής λύση» είναι, προκειμένω, η αναθεώρηση του Συντάγματος προς την κατεύθυνση του περιορισμού της περιβαλλοντικής προστασίας, ώστε τα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα να είναι πλέον σε θέση να δρουν αν(εξ)έλεγκτα και να υποβαθμίζουν το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον και, συνακόλουθα, την ποιότητα ζωής του κοινωνικού συνόλου.

Στην ως άνω έκθεση, αναφέρεται ειδικότερα ότι [i]«…για τη θεμελίωση του δασικού ή μη χαρακτήρα μιας έκτασης, δεν μπορούν να λαμβάνονται υπόψη στοιχεία προγενέστερα του χρόνου αυτού [11η Ιουνίου 1975, οπότε και τέθηκε σε ισχύ το Σύνταγμα], π.χ. αεροφωτογραφίες του έτους 1940 ή και μεταγενέστερες. Η λύση που προτείνεται διευρύνει την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων, αφού οποιαδήποτε μεταβολή τους, μετά την 11η Ιουνίου 1975 λόγω πυρκαγιάς ή αποψίλωσης ή από οποιονδήποτε άλλο λόγο δεν θα λαμβάνεται υπόψη και τα δάση ή οι δασικές εκτάσεις θα κηρύσσονται και θα παραμένουν υποχρεωτικώς αναδασωτέες με την πρόβλεψη κυρώσεων στο σχετικό νόμο».[/i] Υποτίθεται, λοιπόν, ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο εξυπηρετούνται δύο σκοποί: α) να «λησμονηθούν» δια παντός τα δάση και οι δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν πριν από την 11η Ιουνίου 1975, και β) να διευρυνθεί η προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων που μεταβλήθηκαν μετά την 11η Ιουνίου λόγω πυρκαγιάς ή αποψίλωσης ή από οποιονδήποτε άλλο λόγο. Σχετικά, με το πρώτο, η ειλικρίνεια της Νέας Δημοκρατίας είναι οπωσδήποτε αναμφισβήτητη: ό,τι έπαψε να είναι δάσος ή δασική έκταση πριν από την 11η Ιουνίου 1975 το «λησμονούμε» δια παντός. Σχετικά, όμως, με το δεύτερο, πρόκειται για αυταπόδεικτη υποκρισία: το ισχύον Σύνταγμα ήδη ορίζει ότι «δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που με άλλο τρόπο αποψιλώθηκαν ή αποψιλώνονται δεν αποβάλλουν για το λόγο αυτό το χαρακτήρα που είχαν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό» (Σ. 117 παρ. 3). Συνεπώς, η υποτιθέμενη «διεύρυνση» της προστασίας των δασών και των δασικών εκτάσεων που προτείνεται από την Νέα Δημοκρατία αποτελεί ήδη… ισχύον δίκαιο, το οποίο μάλιστα, του Συντάγματος μη διακρίνοντος, προστατεύει και τις εκτάσεις που καταστράφηκαν πριν από την 11η Ιουνίου 1975. Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς πώς είναι δυνατόν μία τόσο πρόδηλη προσπάθεια περιορισμού και υποβάθμισης της προστασίας των δασών και των δασικών εκτάσεων να παρουσιάζεται δημόσια ως διεύρυνση της προστασίας τους.

Περαιτέρω, [i]«…κάνοντας την επιβαλλόμενη και με βάση την αρχή της αναλογίας διάκριση μεταξύ δασών και δασικών εκτάσεων προτείνουμε, προκειμένου για τις δασικές εκτάσεις, την υπαγωγή, κατά περιοριστικό τρόπο, στην ίδια ρύθμιση, και των περιπτώσεων χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού της Χώρας που προβλέπονται στην παράγραφο 2 του άρθρου 24, ώστε σε όλες αυτές τις περιπτώσεις να θεωρείται δεδομένη η συνδρομή δημόσιου συμφέροντος και να επιτρέπεται η μεταβολή του προορισμού των δασικών εκτάσεων με την ταυτόχρονη διασφάλιση όρων καλύτερης διαβίωσης».[/i] Η υποκρισία είναι και στο σημείο αυτό προφανής. Η ειδική αλλά και ταυτόχρονα αφανής αναφορά στον χωροταξικό και πολεοδομικό σχεδιασμό δεν μπορεί παρά να ερμηνευθεί ως απόπειρα περιορισμού του δικαστικού ελέγχου, ώστε ο χωροταξικός και πολεοδομικός σχεδιασμός να εξελιχθεί ερήμην της προστασίας του περιβάλλοντος, ιδίως με την «νομιμοποίηση» παγιωμένων παρανομιών. Επιδιώκεται, λοιπόν, όχι μόνο η αποδυνάμωση της προστασίας του περιβάλλοντος αλλά και ο περιορισμός της έκτασης του δικαστικού ελέγχου χάριν της πολιτικής σκοπιμότητας. Επιπλέον, με την διάκριση ανάμεσα σε δάση και δασικές εκτάσεις καταργείται η μέχρι τούδε υποχρεωτική αναδάσωση των δασικών εκτάσεων και επιτρέπεται η μεταβολή του προορισμού τους. Γιατί όμως να θεωρείται «δεδομένη» η συνδρομή δημοσίου συμφέροντος και να επιτρέπεται η μεταβολή του προορισμού των δασικών εκτάσεων, και μάλιστα σε μία χώρα στην οποία οι δασικές εκτάσεις ολοένα και μειώνονται; Γιατί να υπαχθεί στην ίδια ρύθμιση και ο χωροταξικός και πολεοδομικός σχεδιασμός, και μάλιστα σε μία χώρα στην οποία ο ευρύτερος χωροταξικός και πολεοδομικός σχεδιασμός ήταν μέχρι πρότινος – και σε μεγάλο βαθμό εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να είναι – ουσιαστικά ανύπαρκτος;

Σε ό,τι αφορά δε την «ανησυχία» της Νέας Δημοκρατίας για την διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος για τις μελλοντικές γενεές, αρκεί η παράθεση του σχετικού αποσπάσματος από την ως άνω έκθεση: [i]«Η αρχή της βιώσιμης ανάπτυξης επιβάλλει μεν την διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος και για τις επερχόμενες γενεές, χωρίς όμως να αποκλείει και την αξιοποίησή του, δηλαδή τη λήψη εκείνων των μέτρων που είναι σε κάθε περίπτωση αναγκαία για την περαιτέρω ανάπτυξη, ιδίως οικονομική, της παρούσας γενεάς».[/i] Τα συμπεράσματα δικά σας…

------------------------------------
[size=10]*Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα", τ. 1572 (4-6-2007). [/size]