Ποιό όραμα για τους νέους ελεύθερους επαγγελματίες;
Τώρα που επανήλθε το [b]αφορολόγητο[/b] των 10.500E, οι άνω των 30 ετών ελεύθεροι επαγγελματίες μπορούν να ξεκινήσουν τα πανηγύρια, γιατί χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους, υποχρέωσαν την κυβέρνηση σε υποχώρηση. Η επαναφορά του αφορολόγητου είναι [b]η πιο «αναίμακτη» νίκη[/b] μιας κοινωνικής ομάδας έναντι ενός άδικου κυβερνητικού μέτρου, τους τελευταίους τουλάχιστον μήνες. Ούτε κλείσιμο δρόμων, ούτε στοχευμένες απεργίες, ούτε οδοφράγματα, τίποτα. Βέβαια η απόσυρση του μέτρου μυρίζει περισσότερο [b]δημοσκοπήσεις και εκλογές [/b]παρά ανάγκες ελεύθερων επαγγελματιών, κάτι που δείχνει ότι αυτή η κυβέρνηση αντιδρά είτε [b]υπό την πίεση[/b] οδοφραγμάτων είτε απ’ την πίεση των δημοσκοπήσεων. Όπως και να ‘χει όμως, το μέτρο αποσύρθηκε, και χιλιάδες επαγγελματίες θα γλιτώσουν έναν επιπλέον φόρο 10% επί του χαμηλού εισοδήματός τους.
Πριν από πέντε μήνες, όταν επικυρώθηκε η κατάργηση του αφορολόγητου των 10.500E για τους άνω των 30 ετών ελεύθερους επαγγελματίες, έγραφα ό[b]τι στην χώρα μας μετά τα 30 θεωρείσαι πλήρως κοινωνικοποιημένος κι άρα δεν έχεις καμμία δικαιολογία να μη γνωρίζεις τους όρους του εδώ παιχνιδιού[/b]. Η φοροδιαφυγή είναι μέρος αυτού του παιχνιδιού, και η λογική της κυβέρνησης το λαμβάνει αυτό ως δεδομένο γι’ αυτό προχωρά σε κυνικά μέτρα περαιτέρω φορολόγησης των νέων επαγγελματιών. Χθες ωστόσο έγινε γνωστό ότι το αφορολόγητο επανήλθε. Και αναρωτιέμαι πώς θέλει αυτή η κυβέρνηση να την παίρνουμε στα σοβαρά, όταν [b]δεν έχει όραμα[/b] για το μέλλον των νέων ανθρώπων της χώρας. Αν η κυβέρνηση αυτή ήθελε να υπάρχει δημιουργικότητα, ιδέες, μοντέλα που ευνοούν την εξέλιξη και τις αλλαγές σ’ αυτή τη χώρα, θα [b]ενθάρρυνε[/b] πραγματικά και θα έδινε διαρκώς [b]κίνητρα[/b] σε αυτά τα στρώματα, που είναι απ’ τα πλέον υποσχόμενα, και απ’ τα πλέον καταπιεσμένα και παροπλισμένα, και δε θα κοίταζε πως να τα κάνει [b]συνένοχα[/b] της παρηκμασμένης κατάστασης.
Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση δικαιολογείται για την απόσυρση του μέτρου, αφού αποδείχθηκε πως άκουσε την κοινή γνώμη και ενέργησε κατάλληλα. Πέρασαν 5 μήνες όμως, και παραμονές της υποβολής των νέων φορολογικών δηλώσεων, διαρέει στον Τύπο ότι επέρχεται η μη υιοθέτηση του μέτρου. Η κυβέρνηση έχει όντως μια δικαιολογία: η συνδικαλιστική εκπροσώπηση των ελεύθερων επαγγελματιών είναι [b]κατακερματισμένη[/b] κι εν πολλοίς στρεβλή. Οπότε πράγματι η κυβέρνηση, και όποια κυβέρνηση δε μπορεί να έχει σαφή εικόνα των αναγκών και των προβλημάτων. Η δικαιολογία όμως που προβάλλεται μέσω της πρακτικής εφαρμογής ενός σχεδίου [b]«απόπειρας-λάθους»[/b], δεν ευσταθεί. Ο κοινωνικός πειραματισμός με ομάδες του πληθυσμού που έτσι κι αλλιώς δυσκολεύονται οικονομικά, ξεπερνά κάθε όριο. Έτσι κι αλλιώς το πλαφόν των 30 ετών ήταν γελοίο, αφού η ηλικία ωριμότητας κι απαγκίστρωσης απ’ την οικογένεια τείνει σ’ αυτή τη χώρα να ξεπεράσει τα 40. Και να μην ξεχνάμε ότι δεν υπήρξε καμία «απόπειρα» βελτίωσης, αφού το μέτρο δεν έφτασε να υιοθετηθεί καν.
Αν βλέπουμε κάτι με καθαρότητα εκκινώντας απ’ τον τραγέλαφο της κατάργησης του αφορολόγητου είναι μια κυβέρνηση που δε γνωρίζει τί πραγματικά να κάνει με τους νέους ελεύθερους επαγγελματίες. Πρόκειται για μια οικονομική πολιτική που αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα περίπλοκα προβλήματα, η οποία αντί να τα λύσει, προτιμά να κινείται [b]με κοντόφθαλμα, συντεχνιακά, επικοινωνιακά, εκλογολογικά και δημοσκοπικά κριτήρια.[/b] Αυτή η οικονομική και κοινωνική πολιτική είναι όμηρος των συσσωρευμένων στεβλώσεων. Η απειλή του πολιτικού κόστους απ’ τη μία, η έλλειψη οράματος απ’ την άλλη, οι πελατειακές σχέσεις, οι εξαρτήσεις και οι διαπλοκές, καθιστούν το όποιο κυβερνητικό έργο, έρμαιο του ανορθολογισμού, της αδράνειας, των εκβιασμών, των αυτοματισμών, της μικροπολιτικής και της σύγχισης.
Αναπόφευκτα, όποιος κληθεί στο μέλλον να κυβερνήσει, και δε λάβει υπόψη του αυτές τις [b]ζοφερές [/b]όψεις της ελληνικής κατάστασης, θα είναι καταδικασμένος να τις αναπαράγει επ’ άπειρον, γιατί έχουν πλέον ριζωθεί στην κοινωνία τόσο διάχυτα που θεωρούνται πλέον δεδομένες και «αιώνιες».
(αναδημοσίευση απο το blog andriotakis.wordpress)